Çok fazla kendi kendime konuşuyorum bugünlerde. Suskunluğum bundan. Bu yüzden sürekli seninle konuşmaya çalışıyorum. Suç senin, seninle konuşmak kendi kendime konuşmak gibi dediğimde bu kadar içten gülmeyecektin. (sen gözükmedin ama ben gördüm!) Anlatıyorum da anlatıyorum, bıktırana dek. Bilmiyorum, anlıyor musun? Aslını istersen umrumda da değil, ben sanki beni herkesten çok anlıyormuşsun gibi, sanki benmişsin gibi her şeyi sana anlatıyorum. Hepsini. Girdiğim kapılardan sen de gir, yürüdüğüm yollardan sen de yürü istiyorum. Köşedeki duvardaki yazıyı, mevsimin ilk papatyasını, gözgöze geldiğimizde bana gülümseyen o teyzeyi sen de gör istiyorum. Ne hissediyorsam, benzerini değil, aynısını, sen de hisset. Beni anla değil, bana karış, ben ol. Arada bir açtığım kapılardan gir ve benim gözlerimle gör dünyayı. Söz veriyorum seni içime hapsetmeyeceğim.